Niedziela Palmowa rozpoczyna Wielki Tydzień, najważniejszy tydzień w życiu Jezusa i szczyt całego roku liturgicznego. Jezus wchodzi do Świętego Miasta, Jeruzalem, a w czasie tego wejścia
… ci, którzy Go poprzedzali i którzy szli za Nim, wołali: „Hosanna. Błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie. Błogosławione królestwo ojca naszego Dawida, które przychodzi. Hosanna na wysokościach.” (Mk 11,1-10)
Tydzień temu zatrzymaliśmy się nad pierwszym starciem, które musiał stoczyć Dawid. Było to starcie ze swoimi, z mentalnością Saula, mentalnością niewiary, mentalnością w której człowiek nadzieję pokłada w sobie i swojej mocy. Jej wyrazem była chęć uzbrojenia Dawida w zbroję. Szybko się jednak okazało, że na polu walki to co ludzkie może bardziej przeszkadzać niż pomagać. Sam Dawid, kiedy założył zbroję stwierdził: Nie potrafię się w tym poruszać. Dlatego zdjął zbroję, powiedzielibyśmy rozbroił się z tego co ludzkie, aby stoczyć walkę w imię Boga. Orędzie, które oddaje tą postawę młodzieńca zostało zapisane w słowach:
Dawid odrzekł Filistynowi: Ty idziesz na mnie z mieczem, dzidą i zakrzywionym nożem, ja zaś idę na ciebie w imię Pana Zastępów, Boga wojsk izraelskich, którym urągałeś.Dziś właśnie odda cię Pan w moją rękę, pokonam cię i utnę ci głowę. Dziś oddam trupy wojsk filistyńskich na żer ptactwu powietrznemu i dzikim zwierzętom: niech się przekona cały świat, że Bóg jest w Izraelu. Niech wiedzą wszyscy zebrani, że nie mieczem ani dzidą Pan ocala. Ponieważ jest to wojna Pana, On więc odda was w nasze ręce. (1Sm 17,45-47)
Zbliżają się Święta Paschalne i czas odnowienia Nowego Przymierza. Tej niedzieli Jezus otwiera przed nami swoje wnętrze i dzieli się tym, co czuje na myśl o zbliżających się wydarzeniach. W Ewangelii Jana On sam powie:
Teraz dusza moja doznała lęku i cóż mam powiedzieć? Ojcze, wybaw Mnie od tej godziny. Nie, właśnie dlatego przyszedłem na tę godzinę. Ojcze, uwielbij imię Twoje”. (J 12,20-33)
Tydzień temu byliśmy świadkami przełamania na wojennym froncie. W obliczu mroku i niepewności powodowanej przez Goliata, znalazł się młodzieniec, Dawid, który wyrazi gotowość walki. Pojawiła się nadzieja na odmianę losu! Dzisiaj podejmiemy dalszą część lektury świętego tekstu. Zanim jednak Dawid wyruszył na walkę z olbrzymem, musiał stoczyć bój ze swoimi, z ich mentalnością, z ich lękiem, niewiarą i sposobem myślenia. Ta postawa, której uosobieniem jest Saul wyraża się w słowach:
To niemożliwe byś stawił czoło temu Filistynowi i walczył z nim. Ty jesteś jeszcze chłopcem, a on wojownikiem od młodości (1Sm 17,33)
Po trzech wielkich przymierzach, o których słuchaliśmy od początku Wielkiego Postu, liturgia przygotowuje nas do czegoś nowego i większego. Lud Izraela, nie był bowiem w stanie dotrzymać wierności przymierzu. Pierwsze czytanie mówi o tej niewierności, której skutkiem była ruina Jerozolimy. Bóg jednak pamięta o zrujnowanych i posyła króla Cyrusa z misją odnowy. Ewangelia tymczasem odsłania pełną prawdę o posłanym i mówi, że nie będzie nim już poganin, Cyrus, ale Syn Boży. W jej centrum stoją słowa:
Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony (J 3.14-21).
Tydzień temu naszkicowałem nieco sytuację, w której znalazł się Izrael. To panoramiczne spojrzenie objęło naród wybrany, pogrążony w mroku niepewności i niebezpieczeństwa. Dziś podążymy dalej w naszej lekturze, w której na scenę wchodzi młodzieniec o imieniu Dawid. Ten moment historii rozpoczyna się od wersetu 12, słowami, jednak, które będą kluczem do odczytania dłuższego tekstu niech będzie dialog wieńczący przybycie Dawida do obozu:
Rzekł Dawid do Saula: „Niech niczyje serce się nie trapi! Twój sługa pójdzie stoczyć walkę z tym Filistynem”. Saul odpowiedział: „To niemożliwe, byś ty stawił czoło temu Filistynowi i walczył z nim. Ty jesteś jeszcze chłopcem, a on wojownikiem od młodości” (1Sm 17,32-33)
Kolejna niedziela Wielkiego Postu prowadzi nas dalej ścieżkami przymierza Boga z człowiekiem. Po przymierzu z Noem oraz z Abrahamem, pierwsze czytanie przenosi nas na pustynię, aby wysłuchać Dekalogu. Zapisane na kamiennych tablicach przykazania były zasadami przymierza, które Bóg zawarł z ludem na Synaju. W świetle tego tekstu spróbujmy odczytać Ewangelię, w której Jezus oczyszcza świątynię, a tuż po tym następuje dialog:
„Jakim znakiem wykażesz się wobec nas, skoro takie rzeczy czynisz?” Jezus dał im taką odpowiedź: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo”.
Jak każda bitwa, również i ta, która jest udziałem Jezusa i Jego Kościoła wymaga rozeznania sytuacji. Bez rozpoznania wroga, ustalenia jego pozycji, środków i sposobów działania nie sposób pójść dalej. Dlatego dzisiaj spróbujemy zrobić ogólny przegląd sytuacji w której znalazł się lud Izraela podczas wojny filistyńskiej, a potem odkryjemy podobieństwo naszej sytuacji tego wydarzenia. Idźmy więc do pierwszej Księgi Samuela. :
Filistyni zgromadzili swe wojska na wojnę: zebrali się w Soko, leżącym w ziemi Judy, a obóz rozbili między Soko i Azeka niedaleko od Efes-Dammim. Natomiast Saul i Izraelici zgromadzili się i rozłożyli obozem w Dolinie Terebintu, przygotowując się do walki z Filistynami. Filistyni stali u zbocza jednej góry, po jednej stronie, Izraelici zaś na zboczu innej góry, po drugiej stronie, a oddzielała ich dolina. Wtedy wystąpił z obozu filistyńskiego pewien harcownik imieniem Goliat, pochodzący z Gat. Był wysoki na sześć łokci i jedną piędź (…) Stanąwszy naprzeciw, krzyknął w kierunku wojsk izraelskich te słowa: «Po co się ustawiacie w szyku bojowym? Czyż ja nie jestem Filistynem, a wy sługami Saula? Wybierzcie spośród siebie człowieka, który by przeciwko mnie wystąpił. (1Sm 17,1-11)
Follow
Recent Comments