Liturgia kolejnej niedzieli zwykłej stawia przed nami dwie figury, a zarazem dwa style życia. Z jednej strony uczeni w Piśmie, z drugiej – uboga wdowa. Przed jednymi Jezus przestrzega, natomiast tą drugą chwali, mówiąc o niej:
ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała, całe swe utrzymanie (Mk 12,38-44)
W dzisiejszej Ewangelii nie chodzi o samą służbę. Nawet jeśli ta postawa wychodzi na pierwszy plan, to nie ona jest istotą. Jezus idzie głębiej i zanim powie uczniom jaki powinien być kształt życia chrześcijanina, robi coś istotnego:
Gdy dziesięciu to usłyszało, poczęli oburzać się na Jakuba i Jana. A Jezus przywołał ich do siebie i rzekł do nich (Mk 10,35-45)
Rozpoczęty tydzień temu kryzys wiary uczniów trwa, a Jezus nawet nie stara się go łagodzić. Po tym jak otwarcie zapowiedział swoją mękę i zmartwychwstanie i nie został zrozumiany przez Piotra, dziś po raz drugi powtarza te słowa:
Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi. Ci Go zabiją, lecz zabity po trzech dniach zmartwychwstanie (Mk 9,30-37)
Tydzień temu Pan objawiał się jako ten, który jest gotów iść tam, gdzie jest człowiek, bez względu na to jaka to droga. Podążał szukać tego, który był zamknięty i to ów potrzebujący usłyszał: „Otwórz się!”. Dzisiaj ta droga Jezusa staje się bardziej konkretna. Już nie tylko On sam nią podąża, ale zaprasza także swoich uczniów do tego, aby szli za Nim. Mówi do nich:
Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z powodu Mnie i Ewangelii, ten je zachowa (Mk 8,27-35)
Po ubiegłotygodniowym sporze Jezusa z faryzeuszami, Kościół zaprasza nas dzisiaj aby w liturgii wziąć udział w spotkaniu Pana z głuchoniemym. Zanim jednak do tego spotkania doszło, Marek zanotował:
Jezus znowu opuścił okolice Tyru i przez Sydon przyszedł nad Jezioro Galilejskie, przemierzając posiadłości Dekapolu. Przyprowadzili Mu głuchoniemego i prosili Go, żeby położył na niego rękę (Mk 7,31-37)
To musiała być ważna kwestia. Faryzeusze przybyli z Jerozolimy aż do Galilei aby wybadać postawę Jezusa. Trzy dni drogi, aby rozprawić się z Jego nieprzestrzeganiem tradycji starszych. Wobec ich pytania o to, dlaczego nie obmywa rąk przed jedzeniem, Jezus odwołuje się do proroka Izajasza, mówiąc:
Słusznie prorok Izajasz powiedział o was, obłudnikach, jak jest napisane: „Ten lud czci Mnie wargami, lecz sercem swym daleko jest ode Mnie. Ale czci Mnie na próżno, ucząc zasad podanych przez ludzi”. Uchyliliście przykazanie Boże, a trzymacie się ludzkiej tradycji (Mk 7,6-7)
Po całym miesiącu pielgrzymek przed Jasnogórskie Oblicze, w ostatnich dniach sierpnia Kościół zaprasza wszystkich wiernych, aby spotkali się z Czarną Madonną, uczestnicząc w uroczystości ku Jej czci. Celebracje tego dnia duchowo przenoszą nas do narodowego sanktuarium. Tam, niczym uczestnicy wesela w Kanie galilejskiej, możemy wsłuchać się w głos Matki. Modlitwa, która wprowadza nas w tą uroczystość brzmi:
Wszechmogący i miłosierny Boże, Ty dałeś narodowi polskiemu w Najświętszej Maryi Pannie przedziwną pomoc i obronę, a Jej święty obraz jasnogórski wsławiłeś niezwykłą czcią wiernych, spraw łaskawie, abyśmy na ziemi z zapałem walczyli w obronie wiary, a w niebie wysławiali Twoje zwycięstwo (Mszał Rzymski)
Kolejny raz liturgia wprowadza nas w Jezusową mowę eucharystyczną w Kafarnaum. Wobec szemrania Żydów Jezus potwierdza swoją tożsamość jako Chleb życia. Tym razem dodaje jednak istotny szczegół, który podpowiada czym jest ten pokarm na życie wieczne. Mówi:
Chlebem, który Ja dam jest moje Ciało wydane za życie świata (J 6,41-51)
Recent Comments