Piąta i szósta niedziela wielkanocna wprowadza nas w tajemnicę Kościoła. Czyni to poprzez Jezusowe słowo i winnym krzewie. Tydzień temu słuchaliśmy pierwszej części tej mowy, dzisiaj liturgia kontynuuje słowo Jezusa:
Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej! Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości. (J 15,9-17)
Czwarta niedziela wielkanocna to czas, w którym Kościół przechodzi od opisów spotkań ze Zmartwychwstałym do teologicznej interpretacji tego wydarzenia. Jest to też niedziela Dobrego Pasterza i właśnie figura pasterza jest pierwszą próbą zrozumienia śmierci i zmartwychwstania Jezusa. Innymi słowy, sam Jezus odsłania swoje serce i w obrazie dobrego pasterza podpowiada co było motywem Jego pójścia na krzyż. Aby ukazać ten motyw Pan przeciwstawia obraz pasterza obrazowi najemnika:
Dobry pasterz daje życie swoje za owce. Najemnik zaś i ten, kto nie jest pasterzem, do którego owce nie należą, widząc nadchodzącego wilka, opuszcza owce i ucieka (J 10,11-18)
W kolejną już niedzielę wielkanocną Pan odwiedza swoich uczniów w wieczerniku. Oprócz wspólnego posiłku i zachęty aby dotykali go i przekonali się że to On, zwraca się do nich:
To właśnie znaczyły słowa, które mówiłem do was, gdy byłem jeszcze z wami: Musi się wypełnić wszystko, co napisane jest o Mnie w Prawie Mojżesza, u Proroków i w Psalmach (Łk 24,35-48)
Zmartwychwstanie Pana to początek! To co dokonało się raz w historii rozpoczęło nową erę ludzkości. Natomiast coroczne celebrowanie tego wydarzenia ma nam pomóc w tym, aby w nas dokonywał się ten nowy początek, to prawdziwe przejście od starego do nowego życia. Słowo, którego słuchamy w tą niedzielę jest opowieść o uczniach, którzy udają się do grobu. Uważna lektura ewangelii pokazuje, że cel ich wędrówki ma znaczenie. Zwroty grób, do grobu, od grobu, do wnętrza grobu nieustannie wracają do tego miejsca. Wszystko kręci się wokół grobu i tam też dokonuje się początek wiary. Jan stwierdza:
Piotr wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył (J 20,1-10)
Czwarta niedziela wielkopostna wprowadza nas w kolejny etap historii zbawienia. Tym razem to zapowiedź odnowienia przymierza, które dokonało się po powrocie z niewoli babilońskiej. To starotestamentowe wydarzenie połączone jest ze słowem objawienia, które Jezus kieruje nocą do Nikodema:
Tak Bóg umiłował świat, że Syna Swego Jednorodzonego dał, aby każdy kto w Niego wierzy nie zginął ale miał życie wieczne (J 3,14-21)
W drugą niedzielę Wielkiego Postu słuchamy ewangelicznego opisu wydarzenia przemienienia Jezusa na górze. W tym roku liturgia przeżywamy to wydarzenie w kluczu przymierza, które jest główną treścią wielkopostnej wędrówki. W tym kontekście słowem centralnym jest słowo wypowiedziane przez głos z nieba:
To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie (Mk 9,2-11)
U początku Wielkiego Postu liturgia kieruje nasze oczy w kierunku pustyni i kuszenia Jezusa. Tym razem słuchać będziemy zwięzłej relacji wg św. Marka, który zanotował:
Duch wyprowadził Jezusa na pustynię (Mk 1,12-15)
W ostatnią niedzielę przed Wielkim Postem Liturgia wprowadza nas w wydarzenie uzdrowienia trędowatego. Jest to wydarzenie, które w przedziwny sposób podsumowuje ostatnie tygodnie okresu zwykłego i wprowadza nas w cykl paschalny. Jak relacjonuje Marek, na widok trędowatego, który prosił Pana o uzdrowienie:
Jezus, zdjęty litością, wyciągnął rękę, dotknął go i rzekł do niego: «Chcę, bądź oczyszczony!» (Mk 1,40-45)
Recent Comments