Korynt.NET

Wyjście Mojżesza z Egiptu, jego wyzwolenie się spod dyktatury faraona były zapowiedzią tego, co dokonało się w Jezusie. To On jest tym, który zwyciężył świat, pokonał faraona-diabła i został wyzwolony ze zniewalającego lęku o siebie. Ta droga wychodzenia z niewoli wraz z Chrystusem, to droga chrześcijanina, która swój punkt kulminacyjny ma w przezywanym kilka dni temu Triduum Paschalnym. To jednak nie jest koniec. To dopiero początek!

Wróćmy jeszcze raz do historii Mojżesza. Po tym jak przegrał dworskie życie w Egipcie, doświadczył wolności i spotkał Boga Izraela, usłyszał słowa, które nie pozwoliły mu spocząć. Z gorejącego krzewu do Mojżesza odezwał się głos:

Pan mówił: Dosyć napatrzyłem się na udrękę ludu mego w Egipcie i nasłuchałem się narzekań jego na ciemiężców, znam więc jego uciemiężenie. Zstąpiłem, aby go wyrwać z ręki Egiptu i wyprowadzić z tej ziemi do ziemi żyznej i przestronnej, do ziemi, która opływa w mleko i miód, na miejsce Kananejczyka, Chetyty, Amoryty, Peryzzyty, Chiwwity i Jebusyty. Teraz oto doszło wołanie Izraelitów do Mnie, bo też naocznie przekonałem się o cierpieniach, jakie im zadają Egipcjanie. Idź przeto teraz, oto posyłam cię do faraona, i wyprowadź mój lud, Izraelitów, z Egiptu (Wj 3,7-10). Continue reading »

Follow

Pierwszy etap historii życia Mojżesza pozwolił nam ujrzeć jego drogę do poznania Boga żywego i prawdziwego. W Mojżeszu odkryliśmy wielki paradoks wiary: On, po ludzku mający wszystko (dobrobyt dworskiego życia) – był niewolnikiem faraona, bez własnej tożsamości. Kiedy stracił cały ten dobrobyt, kiedy w oczach ludzi stał się przegranym i odrzuconym uciekinierem, odkrył Boga, którego oczekiwał każdy Izraelita. To wszystko, co wydarzyło się w życiu Mojżesza było jednak zapowiedzią dzieła o wiele większego. To zapowiedź tego, co dokonało się w Jezusie Chrystusie i co będziemy świętować podczas Triduum Paschalnego. Istotę tego zawarł św. Paweł w czytaniu, którego będziemy słuchać w Wigilię Paschalną:

To wiedzcie, że dla zniszczenia grzesznego ciała dawny nasz człowiek został razem z Nim ukrzyżowany po to, byśmy już więcej nie byli w niewoli grzechu. Kto bowiem umarł, stał się wolny od grzechu. Otóż, jeżeli umarliśmy razem z Chrystusem, wierzymy, że z Nim również żyć będziemy, wiedząc, że Chrystus powstawszy z martwych już więcej nie umiera, śmierć nad Nim nie ma już władzy.  Bo to, że umarł, umarł dla grzechu tylko raz, a że żyje, żyje dla Boga. Tak i wy rozumiejcie, że umarliście dla grzechu, żyjecie zaś dla Boga w Chrystusie Jezusie (Rz 6,6-11) Continue reading »

Follow

W ubiegłym tygodniu próbowaliśmy wejść z Mojżeszem w cały dramat jaki wydarzył się w jego życiu. On, który po ludzku miał wszystko, mieszkał na dworze faraona, nie cierpiał niedostatku, nie musiał ciężko pracować, w ciągu dwóch dni znalazł się całkowicie sam poza granicami kraju, na pustyni. Znienawidzony przez faraona, odrzucony przez swój lud przegrał wszystko. To co przeżył nie było tylko małym kryzysem w jego życiu, to był koniec. Mojżesz nie miał na kogo liczyć, nie miał do kogo wracać. Wszystko co było jego udziałem w Egipcie mogło pozostać już tylko wspomnieniem. To była wielka ciemność przegranego życia. Ale paradoksalnie, to właśnie wówczas, kiedy nie miał nic i nikogo, na pustyni…

ukazał mu się Anioł Pański w płomieniu ognia, ze środka krzewu. Mojżesz widział, jak krzew płonął ogniem, a nie spłonął od niego. Wtedy Mojżesz powiedział do siebie: Podejdę, żeby się przyjrzeć temu niezwykłemu zjawisku. Dlaczego krzew się nie spala? Gdy zaś Pan ujrzał, że Mojżesz podchodził, żeby się przyjrzeć, zawołał Bóg do niego ze środka krzewu: Mojżeszu, Mojżeszu! On zaś odpowiedział: Oto jestem. Rzekł mu Bóg: Nie zbliżaj się tu! Zdejm sandały z nóg, gdyż miejsce, na którym stoisz, jest ziemią świętą. Powiedział jeszcze Pan: Jestem Bogiem ojca twego, Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba. Mojżesz zasłonił twarz, bał się bowiem zwrócić oczy na Boga (Wj 3,2-6) Continue reading »

Follow

Po tygodniowej przerwie wracamy do historii Mojżesza, w której ukryte jest życie każdego z nas. On, człowiek ocalony z wody, przybrany syn córki faraona, żyjący na królewskim dworze, miał wszystko, czego pragnąłby przeciętny Izraelita. Brak ucisku, dobrobyt, beztroskie życie… W tym wszystkim jednak było coś, czego nie widać na pierwszy rzut oka: Mojżesz nie mógł być sobą. Musiał grać rolę córki faraona, żyć jak Egipcjanie, będąc Izraelitom. Właśnie w tym momencie powracamy do naszej historii. Wydarzyło się pewnego dnia…

… w czasie Mojżesz dorósł, poszedł odwiedzić swych rodaków i zobaczył jak ciężko pracują. Ujrzał też Egipcjanina bijącego pewnego Hebrajczyka, jego rodaka. Rozejrzał się więc na wszystkie strony, a widząc, że nie ma nikogo, zabił Egipcjanina i ukrył go w piasku. Wyszedł znowu nazajutrz, a oto dwaj Hebrajczycy kłócili się ze sobą. I rzekł do winowajcy: Czemu bijesz twego rodaka? A ten mu odpowiedział: Któż cię ustanowił naszym przełożonym i rozjemcą? Czy chcesz mię zabić, jak zabiłeś Egipcjanina? Przeląkł się Mojżesz i pomyślał: Z całą pewnością sprawa się ujawniła.Także faraon usłyszał o tej sprawie i usiłował stracić Mojżesza. Uciekł więc Mojżesz przed faraonem i udał się do kraju Madian, i zatrzymał się tam przy studni. (Wj 2,11-15)

Continue reading »

Follow