Aby dopełnić temat przebaczenia, warto zatrzymać się nad jeszcze jednym elementem: nad pojednaniem. Przebaczenie bowiem, to proces, który dokonuje się w człowieku, to praca osobista. Jej owocem jest zmiana postawy i uczuć wobec tego, kto nas skrzywdził i uwolnienie się od więzów przeszłości. Pojednanie natomiast, jak nazwa wskazuje, to dzieło dwojga. Pojednanie jest odbudowaniem relacji, którą rana zniszczyła. Obrazowo można powiedzieć, że przebaczenie to umacnianie brzegu rzeki, a pojednanie to odbudowa zburzonego mostu. Oczywiście taki most może powstać tylko wówczas, kiedy jego punkt oparcia (serce) jest do tego gotowe (przebaczyło). Continue reading »
-
Przebaczenie Możliwość komentowania Przebaczenie, podaj dalej! (9) – Pojednanie, warto? została wyłączona
-
Ewangelia Możliwość komentowania XXII Niedziela zwykła – Szczęście w zapomnieniu została wyłączona
Uczta, na którą Jezus został zaproszony przez faryzeuszów stała się dla Niego okazją, żeby zdemaskować iluzje ludzkiego serca. Kiedy faryzeusze zajmowali pierwsze miejsca za stołem, Pan powiedział, wrócił się do nich z zachętą, aby zajmowali ostatnie miejsca, a do gospodarza uczty zwrócił się:
kiedy urządzasz przyjęcie, zaproś ubogich, ułomnych, chromych i niewidomych. A będziesz szczęśliwy, ponieważ nie mają czym tobie się odwdzięczyć (Łk 14,7,14)
-
Przebaczenie Możliwość komentowania Przebaczenie, podaj dalej! (8) – Przebaczyć samemu sobie (cz.2) została wyłączona
Tydzień temu zaczęliśmy o przebaczeniu samemu sobie. Jest to ważna sprawa. Bez tego przebaczenia możemy bowiem całe życie, świadomie bądź nieświadomie, być katami samych siebie! Nieraz brak takiego przebaczenia sprawia, że wydaje nam się, jakby to Bóg nam nie przebaczył. Próbujemy wyznawać nasze winy wielokrotnie, albo samo-usprawiedliwiamy się, obwiniając przy tym innych i krytykując ich. Przebaczenie samu sobie pozwala wejść nam w prawdziwą, a nie iluzoryczną relację z własnym sercem. Continue reading »
-
Tydzień temu Jezus ogłosił, że przyszedł ziemi dać rozłam, a nie pokój. Nawet jeśli w teraźniejszości ten rozłam wydaje się niedostrzegalny i mało istotny, dzisiaj Jezus rysuję przed nami perspektywę przyszłości, w której ten rozłam stanie się definitywny. Mówi On:
Usiłujcie wejść przez ciasne drzwi; gdyż wielu, powiadam wam, będzie chciało wejść, a nie zdołają (Łk 13,22-30)
-
Przebaczenie Możliwość komentowania Przebaczenie, podaj dalej! (7) – Przebaczyć sobie samemu (cz.1) została wyłączona
Pięć kroków ku przebaczenia to sedno metody Worthingtona. One nie wyczerpują jednak całego tematu. Są jakby fundamentem, który pozwala iść dalej. Dzisiaj krótko zatrzymam się nad jednym elementem: przebaczenie samemu sobie. Oczywiście, to przebaczenie zbudowane jest także metodzie opisanej przez amerykańskiego psychologa, choć ma swoje specyficzne elementy. Continue reading »
-
Ewangelia Możliwość komentowania XX Niedziela zwykła – Błogosławiony rozłam została wyłączona
Tym razem w Liturgii Pan otwiera przed nami swoje serce pełne udręki. W takim stanie ducha stawia trudne pytanie i sam odpowiada w zaskakujący sposób:
Czy myślicie, że przyszedłem dać ziemi pokój? Nie, powiadam wam, lecz rozłam.
Brak pokoju i rozłam, o którym mówi Jezus musi być dobrze zrozumiany. W innym miejscu, w wieczerniku Pan sam zapowiada, że zostawia swój pokój, jakiego świat nie zna. Królestwo niebieskie z kolei też jest nazywane królestwem pokoju, a sam pokój jest owocem Ducha Świętego. Dlaczego więc Pan mówi o rozłamie? Continue reading »
-
Przebaczenie Możliwość komentowania Przebaczenie, podaj dalej! (6) – Dopełnienie została wyłączona
Decyzja podjęta, przebaczenie osiągnięte! Więzy przeszłości zerwane, chęć odwetu zwyciężona! W ten sposób dochodzimy do wyzwolenia, które daje przebaczenie. Ale przebaczenie raz dokonane potrzebuje dojrzeć, potrzebuje się ugruntować, dlatego ostatni, piąty krok, który wymienia Worthington to: trwać zdecydowanie w postawie przebaczenia. Dzisiaj kilka słów o tym. Continue reading »
-
Ewangelia Możliwość komentowania XIX Niedziela zwykła – Czuwać znaczy żyć została wyłączona
Liturgia stawia przed nami dwie postawy wobec życia, wyrażone w obrazie dwóch sług. Proponuję kilka myśli do słów Jezusa. Pan stwierdza:
A wy bądźcie podobni do ludzi oczekujących swego pana, kiedy z uczty weselnej powróci, aby mu zaraz otworzyć, gdy nadejdzie i zakołacze. Szczęśliwi owi słudzy, których pan zastanie czuwających, gdy nadejdzie. (…) Lecz jeśli sługa ów powie sobie w sercu: Mój pan się ociąga z powrotem, i zacznie bić sługi i służące, a przy tym jeść, pić i upijać się, to nadejdzie pan tego sługi w dniu, kiedy się nie spodziewa, i o godzinie, której nie zna; surowo go ukarze i wyznaczy mu miejsce z niewiernymi.
Follow
Recent Comments