W tegoroczny adwent wprowadza nas św. Mateusz, mową Jezusa o konieczności czuwania. Aby zrozumieć jego sens, sam Pan daje przykład, przywołując wydarzenie potopu za czasów Noego. Mówi:
albowiem jak w czasie przed potopem jedli i pili, żenili się i za mąż wydawali aż do dnia, kiedy Noe wszedł do arki, i nie spostrzegli się, aż przyszedł potop i pochłonął wszystkich, tak również będzie z przyjściem Syna Człowieczego.
Problem ludzi współczesnych Noemu nie był fakt picia i jedzenia, czy tworzenia związków. Problemem było raczej to, że tak bardzo zaabsorbowało ich to życie, że nie widzieli niczego poza nim. Ograniczyli się do tego co dane bezpośrednio dane, co doraźne, namacalne. I jak mówi Jezus, nie spostrzegli się. Potop, który miał odnowić ziemię, zniszczyć niegodziwość dał kres tym, którzy się nie spostrzegli. To co dla ziemi i Noego było ocaleniem, dla pozostałych było końcem. Oni nie zobaczyli już tęczy przymierza.
Pan przywołuję tą historię, aby powiedzieć nam, że tak samo będzie z Jego przyjściem. Nie chodzi tu jednak o przyjście w Boże Narodzenie. Chodzi o Jego zbawcze przychodzenie, a także o ostateczne przyjście do każdego z nas, w momencie śmierci, a także przy końcu świata. Można Jezusa, można zbawienie i życie przegapić, nie spostrzec się że przechodzi, nie wykorzystać szansy. Przegapić Zbawiciela to największy dramat jaki może przydarzyć się człowiekowi.
Dlatego Pan zaprasza nas do czuwania. W czasie adwentu chce nas nauczyć czuwać, chce kształtować nasze pragnienia, abyśmy umieli zauważać i pragnąć to, co prawdziwie istotne. Wchodźmy więc z odwagą i wielkodusznością w ten czas oczekiwania i pragnienia, abyśmy mogli spotkać Przychodzącego.
Follow
